بیانات آيت الله العظمی وحيد خراساني دام ظله به مناسبت شهادت حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها

 وقتی نور خدا را،

آن هم با بدن آزرده،

با پهلوی شکسته،

به خاک سپرد،

دیگر کسی نیست

که با او حرف بزند،

برگشت رو به قبر گفت:

السلام عليك يا رسول الله عني وعن ابنتك النازلة في جوارك والسريعة اللحاق بك؛

این دختری که به این زودی به تو ملحق شد.

بعد جمله ای گفت

که این جمله در تاریخ زندگی او نه سابقه داشته،

نه لاحقه:

قلّ يا رسول الله… قلّ يا رسول الله عن صفيتك صبري؛

دیگر صبر من کنار این قبر تمام شد،

ورقّ عنها تجلدي .

از قلب آن یگانه مرد عالم باید دید عظمت مصیبت در چه حد است.

بعد که این کلمات را گفت،

عرض کرد:

یا رسول الله!

من فراق تو را دیدم،

تو را در ملحوده قبرت گذاشتم،

وفاضت بين نحري وصدري نفسك ،

بین گلوی من و سینه من جان تو را خدا قبض کرد،

بعد از آن مصیبت به این مصیبت گرفتار شدم،

اما مصیبت را نگفت،

فقط دو جمله گفت:

- سعی کنید در این ایام هرچه می توانید کاری کنید

که احیا بشود امر صدیقه کبری و از این فیض عظیم نمانید.

در بلاد منتشر بشوید ،

بعد به مردم بگویید:

مصیبتی که قلب “قلب عالم امکان” را اینجور پریشان کرد،

وظیفه ما چیست؟ -

گفت: یا رسول الله!

واستخبرها الحال؛

خودت از دخترت خبر بگیر،

حال او را بپرس.

آن جمله ای که نمی شود گفت، این است:

فأحفها السؤال ،

احفا استقصای در پرسش است. چه بوده؟

چه گذشته؟

چه تحملی؟!

به پیغمبر خاتم ، امیرالمؤمنین عرض می کند:

یا رسول الله!

فأحفها السؤال ، یعنی چه؟

یعنی فاطمه به من نگفت،

رفت و هرچه بود با خودش برد،

اما تو پیگیری کن،

از او در بیاور که بر او چه گذشته

که وقتی تو از دنیا رفتی با آن سلامت بود

اما وقتی من به تو تحویل دادم، شبحی بود.